De provincie kiest voor echte steden, dorpen en afwisseling in
het landschap. Steden waar wonen en werken geconcentreerd
wordt, dorpen waar gebouwd wordt op een manier die 'past
bij de schaal van de dorpen'. Zo denkt men de ruimte te
scheppen om het landelijk gebied open te houden en het
landgebruik te beperken. Daarom is de provincie voorstander
van zaken als inbreiden (in steden en dorpen), de bouw van
kleinere wooneenheden voor ouderen en alleenstaanden, en
hergebruik van gebouwen.
Het ruimteprobleem wordt primair veroorzaakt door het
transformatieproces van agrarische grond naar stedelijk gebied
en bos en natuur. De vraag is hoe daarmee om te gaan.
Daarvoor zijn duidelijke keuzes nodig:
De ruimte in Brabant is beperkt. Wanneer bij de inrichting van
de ruimte niet wordt uitgegaan van die beperktheid, zullen
functies altijd met elkaar blijven botsen. Wanneer in dat
conflict het recht van de sterkste blijft gelden, dan zullen altijd
functies, hoe essentieel ook, door de sterkste worden
weggedrukt.
Feitelijk gezien is er zeker (nog) geen ruimteprobleem; men
kan alleen maar spreken van fragmentarische ruimteproblemen
bij specifieke uitbreidingsplannen rond bijvoorbeeld
stadscentra, natuurgebieden en dergelijke. Het ruimteprobleem
is dus relatief. Om ervoor te zorgen dat het relatief blijft moet
economischer worden omgegaan met de beschikbare ruimte.
Dat kan door een 'Rating-systeem' in te voeren, een soort
prioriteiten of rekenmodel dat leidt tot een betere benutting en
een eerlijker verdeling van de beschikbare gronden. Zo'n
systeem kan op diverse beslissingsniveaus worden toegepast
en worden gekoppeld aan regio's en doelgroepen.
De bestaande agrarische gronden zijn hard nodig voor de
voedselvoorziening op basis van een voor het milieu
verantwoorde wijze van produceren. Toch is er in Brabant
grond nodig voor de groei van de Brabantse bevolking, voor
uitbreiding van steden, dorpen, bedrijfsterreinen, natuur,
bossen en recreatiegebieden. Land- en tuinbouw hebben daar
begrip voor, maar zij vragen ook begrip voor hun behoefte
aan voldoende agrarische inkomens en het zo goed mogelijk
op peil houden van de werkgelegenheid. Dat betekent:
Het ruimteprobleem bestaat. Agrarisch land onteigenen voor
woon- en industriegebieden levert geen ruimte op. Wel kunnen
de nieuwe bestemmingen anders worden ingedeeld. Meer
bebouwing en bewoning betekent meer mobiliteit. Meer
mobiliteit vraagt meer scheiding fiets en auto. Gelijke
behandeling van fietser en automobilist in het verkeer. Meer
veiligheid in het verkeer en minder slachtoffers, daarop zijn
onze suggesties gebaseerd.
De ruimte in Brabant raakt niet op; er is juist dusdanig veel
ruimte dat er niet verantwoord mee wordt omgegaan.
Brabant wordt niet kleiner, wat groeit zijn de (ruimte-)eisen
van uiteenlopende belangen(groepen).
Ik onderschrijf het probleem.
Alle ruimtclaims tezamen laten zien dat die niet kunnen worden
gehonoreerd, zonder dat er sectoren moeten inleveren op
ruimte. Waar het om gaat is: hoe kunnen we zorg dragen voor
een kwalitatief, duurzaam en leefbare provincie in de (nabije)
toekomst.
